Van ’t padje in Vietnam & Laos

Laos | Vientiane | 31 december 2010

VER TREKKEN & ER AAN KOMEN
Het begon allemaal lekker rommelig de 31e november. Twee geliefden, waaronder een broertje, lagen pardoes los van elkaar op de eerste hulp. Tsja, zul je net zien. Na het spreekwoordelijke fruitmandje en een luxueuze lift naar Arnhem, bleek gelukkig de brug niet te ver. Het felle machinistenfluitje op het ijskoude Arnhemse perron, werd ons startsignaal: de ICE naar Dusseldorf; via Bangkok naar Saigon (HoChiMinh).

KORTE FEESTSTEMMING
Eenmaal aangekomen in Saigon, werden we enthousiast onthaald door vele zwermen toeterende brommertjes, waar vier tot vijf vrij drukke voetbalfans per eenheid op waren gepakt. Vietnam had net met 7-1 Birma verslagen in de Asia Cup. Hulde, hulde! Wij serieuze voetbalmensen (hebben inmiddels 3 matches gezien 😉 waren natuurlijk intens gelukkig met deze verpletterende overwinning van ons gastland, maar tot onze spijt bleken twee biertjes onze luiken al te sluiten. De allervriendelijkste man-vrouw (met een heel poezelig kinderlichaampje) die ons hostel bestierde, stopte ons heeel diep onder de wol. Tsja, 45 graden temperatuurverschil en een goedkope, maar o zo lange slapeloze reis, hakken erin.

OPSTARTEN
Integreren is meedoen, hoor ik wel eens zeggen. Omdat in Saigon bijna alles op en om twee wielen draait, hebben we na twee dagen van bijkomen ook maar zo’n chinees motortje geregeld. Zodoende in een uur of zes uur tijd de stad zeker driemaal doorkruist, zonder een idee te hebben waar de weg (en soms het verkeer) ons heen brachten. Grappige belevenis! Daarnaast hebben we ons kort toegelegd op het zgn. gehurkt zitten op Aziatische wijze. Vreemd fenomeen. Uiteinderlijk wegens smeltgevaar de hete stad verlaten in de richting van Dalat. De bewuste buschauffeur had ik in Peru al eens ontmoet, denk ik. Hij denderde met 100 km p/u door kleine dorpjes, jaagde fietsers de stuipen op het lijf en als hij afremde… dan dwong hij die banden van zijn forse touringcar soms piepend tot stilstand. Tsja. Een corrigerende tik op zijn rechteroog was in mijn optiek zeer gepaste reactie, mede namens alle onderdrukte passagiers dan he.

My Son

Onderweg

Doorkijkje

Same-same

EERST EVEN ONSPANNEN?
Dalat is heerlijk om een paar dagen volledig tot rust te komen, te genieten van de voor blanken betere temperatuur en te struinen tussen de talrijke bloemen- en akkervelden. Wij kwamen aan om 7 uur in de avond en vertrokken om 7 uur in de ochtend… Tja, het regende namelijk dat het goot en dat leek ons maar niets. We zochten ’s avonds wat beschutting om ons verdriet te verdrinken en liepen een fanatieke Vietnamese motorgids tegen het lijf. Hij wilde ons ‘the real Vietnam’ wel laten ervaren en zijn visie op het land met ons delen. Zijn credo, “Why Not”, was ook in deze keuze een prima motivator. Geregeld!

KONING TOETER
’s Ochtends hebben we de bagage verdeeld over twee kleine motoren en zijn de centrale hooglanden van Vietnam ingetrokken. Een snelle maar juiste beslissing, zo bleek later. Asfalt-, zand- en modderwegen hebben ons zes dagen lang geheel vrijwillig ontvoerd. De tocht ging langs enkele minderheden die al -tig generaties op dezelfde primitieve wijze hun leven leiden, ver van de bewoonde Vietnamese beschaving. Behalve de minderheden, komen we ook veel Vietnamezen tegen die tijdens het cummunistische bewind verplicht werden het noorden te verlaten om een boerderij te starten in het centrale hoogland. Zowel mens als natuur dragen littekens van een geweldadig verleden. De wrok tussen Noord en Zuid Vietnamezen lijkt soms nog wat vers. Tenslotte liet Tung, onze gids aka easy rider (en eveneens de ongekroonde ‘Koning Toeter’) ons veel van de ambachten zien die zijn land rijk is. De gastvrijheid was overal groot, de lokale koffie zeer goed van smaak, het weer fantastisch en het eten zeer smaakvol!

Ochtend Gloren

Blue lagoon

Lekker Vrolijk

ZON ZEE STRAND
Aan de kust van Hoi An, in Centraal Vietnam, hebben we de motor weer op de bok gezet om een paar dagen te lounchen. ’s Ochtends naar ons bakkertje, broodjes in de fietsmand en rustig-an richting het strand koersen. Een catfight tussen de twee vrouwelijke strandtenteigenaren bepaalde dan waar we de dag doorbrachten. Het begint al weer te wennen, geen besef meer van tijd en dag. Volg de zon en maan, dan weet je genoeg 😉 ’s Avonds zelfgebakken nootjes kopen bij onze nootjesvriendin, wat rondstruinen in de oude stad, potje snookeren met wat Aussies en het geheel afronden met ’n paar kleine danspasjes. Tussendoor van die “O jongens wat gaan we diep” gesprekken nadoen die je opvallend vaak (ongewild) meekrijgt van Amerikaanse girly-girly toeristen die hier veel rondhangen. Met stip op 1 staat: “<…Zucht…>Yeah, I mean: O my Gosh, you know! It’s just… like… overwhelming and stuff…”. Brrrrr!

KOMEN EN GAAN
Vietnam heeft ons boven verwachting veel positiefs gebracht. We zijn er maar twee weken geweest natuurlijk, maar die weken waren wel lekker dik. Een gemiddelde Vietnamees is wat mij betreft werklustig, hij of zij rookt, is gesteld op lekker eten (maar zal er geen gram door willen aankomen) en geeft veel om persoonlijke hygiene. Jammer is wel dat men in het verkoopenthousiasme wat ver doorschiet. Geen Nee=Nee dus. We besloten om het heerlijke hostel in Hoi An te verlaten en naar Laos te gaan. De bus bracht ons er in ruim 1 dag.

LAO ON WHEELS
Het Zuiden van Laos is minder bevolkt, heeft minder faciliteiten en is dan ook wat armlastiger dan het noorden. Via internet hebben we een offroad motor gehuurd. Het idee is om met z’n tweeen naar het Zuidenwesten af te zakken om vervolgens via het Zuidoosten weer naar het Noorden te trekken. Savannakhet, ongeveer halverwege Laos, was het vertrekpunt. De tocht heeft 12 dagen geduurd en bracht ons diep in afgelegen Laos. Werkelijk wonderschone meertjes, adembenemende grotten en een prachtig heuvelig landschap gleden aan ons voorbij. Behalve de befaamde tijger, is zo’n beetje het hele dierenrijk ons voorwiel langs geschoten. De taal, de voor ons nietszeggende leestekens, het gebrek aan een kilometerteller en brandstofmeter, maakte de trip tot een leuke uitdaging! De condities van de weg bracht de snelheid soms terug tot 5 km per uur. Soms werden we aangekeken alsof we van de maan kwamen, soms bijzonder hartelijk onthaald. Een van de belevenissen is dag 3.

Waterval

Modder aan en lood in de schoenen

Pompstationnetje

Bukken!

Part 1: DA’S EEN HOBBELIGE WEG, ZEG
Op de kaart leek het mogelijk om van Pakse (ZuidOost) naar Attapeu (ZuidWest) te rijden via een dirt road in de categorie ‘alleen in het droge seizoen’. De weg heeft een nummer (18), maar dat zegt niet zoveel. Het regenseizoen is voorbij, dat zegt meer. Allez, vroeg in de ochtend de motor aangetrapt en het eerste (en laatste) tankstation bezocht op dit stuk van ruim 110 kilometer. De weg werd van een hobbelige zandweg al snel een smal verlaten junglepad. De hobbels werden hoger en veranderde in serieuze klims en afdalingen vol gladde keien en modder.

Part 2: JOH! WIJ WORDEN SMERIG VANDAAG.
De eerste kleine riviertjes en modderbaden dienden zich aan. Leuk man! Tassen eraf, door de rivier, tassen ‘r weer op. Zo net na de middag waren we al erg opgeschoten, dachten we. Dorpen hebben niet allemaal een naam, maar we dachten dat we zeker op zo’n 50km zaten. Langzaam maar enthousiast ploegden we door de blubber en spoelden we ons weer af stroompjes en riviertjes. Regelmatig bukkend reden we onder laaghangede bamboes door en zo stonden we op een gegeven moment in een zeer afgelegen dorp. Zo’n dorp met het type inwoners “kleding? waarom!?”. Tijdens een sigaretje begrepen we van de dorpsoudste dat er water op de route was, een stuk verderop. Tsja, dachten wij: kijk naar onze kleren: dat kennen we hoor! Een kilometer verder begrepen we wat hij bedoelde.

Part 3: MODDER PLUS LOOD IN JE SCHOENEN
Daar sta je dan: voor een serieuze rivier met flinke stroming. Gezien de stand van de zon was het inmiddels een uur of drie, dus terug was niet handig. Toen we hoofdkrabbend voor de rivier stonden kwamen wat mannen uit het dorp aanlopen, om te helpen. We hebben de motor door het water geduwd, tot hij er aan de andere kant weer onder vandaan kwam. Kon allemaal net 🙂 Duurde even voordat ie weer proestend tot leven kwam, maar het werkte allemaal nog. Uiteindelijk kwamen we er net voor zonsondergang achter dat we niet op 15km voor Attapeu zaten, maar 65km ervoor… Hebben al die Laotianen dan maar “Ja dat klopt” gezegd onderweg, zonder dat ze… Ja, dat hebben ze. Haha. Les geleerd!

Part 4: BOOGIE NIGHTS
Donker in de jungle, tank aardig leeg, ketting gortdroog, geen tent bij ons (camperen is niet toegestaan in Laos) en niemand die de weg werkelijk lijkt te kennen. Na de laatste rivercrossing in het schemerdonker begonnen we mensen te gebaren of we niet konden blijven slapen… ergens. Dat koste wat moeite, maar lukte uiteinderlijk. Jeniet en ik kregen ieder onze eigen kamer. De bewoners hangen een junglespirit aan, die wat eisen stelt aan je bewegingsvrijheid. Niet op de drempel staan, op muren bonzen, klappen, elkaar aanraken, iets bloot laten zien en je samen terugtrekken in 1 ruimte. ’s Nachts ging zelfs de klink van m’n deur, zodat er echt nieeeeeemand bij me kon komen ;-). En toch: dank voor de gastvrijheid, helden uit de jungle!

EN WEER RUST…
Een dikke koortslip, liters noodle-soep, teveel Laotiaanse niets-aan-de-hand-muziek en vele prachtkilometers verder, hebben we onze Honda X(ere)R(eet) een paar dagen tegen een boom gezet. Even een rustmomentje in Thakek, zo rond de kerstdagen. Kerst wordt in dit overwegend Boeddistische land niet gevierd, maar voor ons toeristen maakt men wel een uitzondering. Even lekker met andere lotgenoten eten en drinken rondom een knappend vuurtje op de binnenplaats. Flink bomen over de dubieuze invloed van China op Laos, op de hele Indo-china regio en andere delen van de wereld.

VIENTIANE
Inmiddels zijn we beland in de hoofdstad Vientiane, waar we de motor weer moeten afstaan. Maar goed, we hebben wel weer schone kleren en volop vers brood, met dank aan de Franse kolonisatie! Helaas is de verbinding hier niet zwaar genoeg om filmpjes te uploaden. Dit verhaal en de foto’s kosten ons al een dag. Filmpjes van mijn eerste “ongeschonden” rivercrossing en een ritje door Saigon volgen later.

AFTELLEN
De komende dagen gaan we samen met de twee grote biergiganten van Laos aftellen tot het nieuwe jaar! Gisteravond zag ik overigens dat de Bavaria-jurkjes door het lokale TigerBeer zijn opgepakt, of misschien wel andersom? Volgens de laatste informatie die wij hebben gaat het met ons dappere broertje weer de goede kant op; wij zijn blij en gelukkig!

Een heel gezellige jaarwisseling en een gezond, voorspoedig 2011!

Graag tot horens,
Jenita & Robert

Deze slideshow vereist JavaScript.

NB 01 : Wiem, jij tweemaal de beste wensen!
NB 02 : OmaR. Van de schrik bekomen? Hoe gaat het nu?
NB 03 : Kiwi, een goed N-slag!
NB 04 : Erik&Sas, laat het lekker gebeuren & geniet ervan!
NB 05 : Thomas, hou jezelf warm he. Van harte!
NB 06 : Bram, tour je al door de sneeuw?
NB 07 : Wendy, superveel energieballen hier joh!
NB 08 : Robita, blub, blub-blub, blubtet?
NB 09 : Liesbeth, zit jij al aan ’t dijkje?
NB 10 : SEH-de nachtdienst, maken jullie ‘r ook ff een feessie van!
NB 11 : LH777! – playt de list nog?